Carnavaleske processies en een Peruviaanse Efteling.

Hola!

 Aangekomen in Lima en dus klaar voor onze eerste dag in Peru en wel in de hoofdstad. Om 9 uur lopen we met de groep door de wijk om ons hotel. Miraflores blijkt een levendige wijk met veel winkeltjes en restaurantjes. Wat ons ook opvalt is dat op de hoofdweg het opvallend rustig is. Wat blijkt: op zondagochtend zetten ze bepaalde straten af en dan wordt er gesport midden op straat. Zo gaat een grote groep van voornamelijk dames op vrolijke creoolse muziek een soort aerobics doen. Even verder op worden er gewichten de lucht in de gehouden en er staat zelfs een volleybalnet.

Klaus regelt voor ons allemaal een taxi en we rijden (scheuren) naar het oude centrum van Lima. Op het plaza San Martin stappen we uit bij hotel Bolivar. Hier hebben vele beroemde mensen geslapen. Oké, ik geef toe; ik weet niet meer precies wie… Misschien stond ik niet goed genoeg op te letten. Wij lopen via een voetgangersgebied, waar het opvallend rustig is, maar hè: het is ten slotte ook zondagochtend, naar het Plaza de Armas of Plaza Mayor. Aan dit grote, rechthoekige plein met in het midden een fontein, staan geel gekleurde gebouwen met houten raamwerk, het presidentieel paleis omheind met een hoog hek en een kathedraal. Op het plein staan ook veel palmbomen en dat contrasteert mooi met het geel, bruin en grijs van de omliggende gebouwen. Dit is zoals ik me een plein in Zuid-Amerika had voorgesteld.

We lopen door het oude postkantoor, dat roze is, een rondje en komen weer terug bij het presidentieel paleis. Hier begint de wisseling van de wacht. Een band speelt op het plein ervoor een paar liederen. Het duurt echter wat lang en de wisseling zelf begint pas over een kwartier, dus besluiten we door te lopen naar de Monasterio de San Francisco. Op het plein voor deze kerk is een processie bezig. Vrouwen met een witte, kanten sluier op lopen met hangers met smeulende kooltjes waarop ze steeds sterk geurende wierook doen, terwijl achter hen door een mannetje of 18 een groot Mariabeeld wordt gedragen. Ze lopen heel langzaam, stapje voor stapje over het plein voor de kerk. Alhoewel lopen, het is meer een soort van waggelen. Een soort pinguïnstap, maar dan heul, heul langzaam. Nadat de vrouwen zijn uitgezongen en de mannen na vijf meter wederom zijn gestapt, gebeurt er iets opmerkelijks: er komt een dansgroepje in felgroene kledij naar voren. Ze doen mij sterk denken aan een mariachiband en ze beginnen met een vrolijke dans. Dit wordt nog gevolgd door een optreden van een groep die wel zo van het carnaval lijkt gekomen. Twee zijn er zelfs verkleed als clowns. Het lijkt allemaal niet met elkaar te rijmen. Wat gebeurt hier?!

Ondertussen is de groep opgesplitst en wij besluiten de kerk zelf te gaan bekijken. Het is een kerk welke ik enorm kitscherig vind. Heel veel beelden, heel veel goud, heel veel objecten. Kortom: het was wel heel veel. In een hoekje staat zelfs een vreselijk lelijk plastic Mariabeeld met een wit soort trouwjurk. Het zou zo een pop uit een horrorfilm kunnen zijn en dat haar ogen vervolgens gaan gloeien en ze bloed uit haar oren spuit en de hele jurk er onder zit.

We besluiten dat het tijd is om te gaan eten en lopen, nadat we nog een oud treinstation dat veranderd is in een bibliotheek hebben bekeken, een klein zijstraatje in. Hier bestellen we lekkere thee/koffie en een ciabattabroodje. Vervolgens gaan we nog een andere kerk, de Iglesia Santo Domingo, in welke mintgroene muren had, maar die toch iets minder kitsch was. Hier bevinden zich ook de overblijfselen van de eerste heilige van dit continent met een donkere huidskleur. Hij werd vereerd met een beeld/pop in een glazen vitrinekastje. Tja, wat moet ik hier van vinden?

Als we naar het Plaza Mayor teruglopen zien we een menigte zich verzamelen. Er blijkt nog een processie aan de gang te zijn. Dit keer geen mariachiband of carnavalsoptreden, nee dit ging er soberder aan toe. Stap voor stap wordt het beeld vooruit gedragen totdat het voor het paleis van de aardsbisschop staat. Ondertussen staan er honderden mensen om ons heen. Nadat de aardsbisschop een zegening heeft uitgesproken, heft hij een gezang aan en zingt de menigte mee. Toch wel een kippenvelmomentje want wat is er op dit moment een cultuurverschil duidelijk. Hier belijdt op een zondagmiddag midden op straat een enorme menigte intens en urenlang zijn geloof. Het is gelijk duidelijk hoe belangrijk het geloof in dit land is. Later lazen we dat het om de verering ging van Maria Carmen. Zij is de beschermheilige van de zeelieden.

We lopen vervolgens terug door het voetgangersgebied. Één groot verschil met de mensen in Nederland: lengte. Wij kunnen hier namelijk makkelijk over de mensen heen kijken aangezien ze over het algemeen gewoon echt klein zijn. Deze theorie testten we natuurlijk ook even door een eindje door onze knieën te zakken. In een ganzenpas lopen we een aantal meters. Nee, inderdaad dan zien we de stoplichten aan het eind van de straat niet meer. Als we echter gewoon rechtop lopen, kijken we over de mensenmassa naar het eind van de straat en kunnen we al zien of het stoplicht op groen staat. En dat met mijn 1.69 meter. Super handig dus om hier naar een concert te gaan! Het is overigens niet zo dat we hierdoor aangestaard of nagekeken worden. Natuurlijk, je ziet mensen wel even kijken omdat ze blanke westerlingen zien, maar meer ook niet. Heel wat anders dan in India dus, waar we in het openbaar vervoer gerust minuten lang en zonder enige gêne werden aangegaapt, het liefst met 20 man tegelijk.

Ondertussen lopen we wat verder door de stad en we merken dat op zondag blijkbaar hele gezinnen en veel stelletjes een beetje gaan keuvelen in de vele parkjes en op de vele pleintjes die de stad rijk is. Na een klein uurtje lopen komen we aan bij een ander park: El Circuito Mágico des Agua. Als we aan komen lopen zien we al de grijze toegangspoortjes met daarnaast medewerkers in felgekleurde capes. In zeg net dat ik nu alleen nog het Eftelingmuziekje mis om het plaatje compleet te maken als, je raadt het al, we ook uit de speakers een soort sprookjesachtige jingle horen. Na de kaartjes te hebben afgerekend en zelfs nog een heus plattegrondje gehad te hebben van het park, lopen we verder. Dit is een stadspark waar allerlei verschillende soorten fonteinen zijn te vinden. Ze spuiten in allerlei figuren en op verschillende ritmes en ’s avonds schijnt het zelfs nog verlicht te zijn.

Wat is de Efteling zonder treintje?! Inderdaad, we gieren het uit als er zelfs een veelkleurige treintje door het park blijkt te rijden met de tekst: 10 years of magic! Nu nog een souvenirwinkeltje en het ontbreekt echt meer aan niks. We lopen wat rond, genieten van kinderen die in een soort van Koopgootachtige fonteinen de grootste lol hebben terwijl ze zeiknat worden en besluiten vervolgens terug te keren naar “onze” wijk. In plaats van een taxi willen we toch wel graag met een lokale bus en er komt er toevallig eentje aangereden. In dit busje dat ongeveer de helft is van een stadsbus in Nederland staat een man in de deuropening die bij elke halte in razend tempo een aantal van de belangrijkste stops roept en vervolgens mensen helpt met in- en uitstappen. De bus scheurt vooruit, er uit springend terwijl de bus tot een soort van noodstop komt, roept de man de bestemmingen, hij neemt wat geld aan en hop springt erin voordat we weer door sjezen.

Op een gegeven moment rijden we langs straten waar duizenden mensen in een soort van rij staan die huizenblokken lang is en soms willekeurig een hoek om gaat. Ze blijken allemaal kleding aan te hebben met de Venezolaanse kleuren. Als ik op de kaart kijk zie ik echter geen stadion of iets dergelijks in de buurt te zijn, dus een voetbalwedstrijd kan niet de reden zijn dat al deze mensen hier zijn. Als we later echter online kijken, blijken de Venezolanen te hebben gestemd tijdens een referendum en blijkbaar konden ze dat ook doen in Peru.

Aangekomen in Miraflores lopen we naar het strand. Het strand bij Lima is nogal bijzonder. De zee slaat wild op het strand waarnaast een grote weg is aangelegd. Daarnaast rijst een enorm hoge klif op waar de stad zich uitstrekt. Als je dus naar het strand loopt, sta je bovenop een klif en zie je zo’n 40 meter beneden je een hele drukke weg met daarnaast het strand en de zee. Niet echt gezellig om langs het strand te lopen dus. We maken wat foto’s en zien de zon in de zee zakken, waarna we in een modern winkelcentrum, dat in de klif uitgehakt lijkt te zijn, wat boodschappen doen en vervolgens gaan eten. We eten spaghetti en kijken vanuit het restaurant dat ramen heeft van het plafond tot de grond, op de lichtjes langs de kustlijn. Wat een locatie. Wat echter ook bijzonder blijkt te zijn is het toetjesmenu. Zodra we hier namelijk om vragen komt een ober met een enorm dienblad. Hier staan een tiental enorm aantrekkelijk uitziende toetjes op. Rustig neemt de ober de tijd om elk toetje toe te lichten inclusief het benoemen van zijn favorieten. We gaan voor een soort limoenmeringuetaartje en een glaasje met daarin passievrucht- en chocolademousse. Het smaakt zo mogelijk nog lekkerder dan het er uit ziet en het is een mooie afsluiting van deze eerste dag in Peru.

02:45 uur: de wekker. Ongelooflijk maar waar, want om 3:45uur moesten we met onze koffers ingepakt en al klaar staan. De trouwe lezers van mijn blog zullen het me al vaker hebben horen zeggen: reizen is tenslotte een werkwoord. In het pikkedonker stappen we in een busje waar plek is voor vijftien, terwijl we maar met tien zijn. Ruimte zat dus! We rijden Lima uit, hebben nog een koffiestop bij een tankstation, we eten banaantjes en volkorenkoekjes, we luisteren een muziekje, we doen een hazenslaapje en langzaam wordt het licht.

Als het licht wordt, zien we voor het eerst het landschap van Peru. We rijden langs de oceaan en zien daarnaast een droog en dor landschap. Het is dan ook heel bijzonder, want hier komt de woestijn bij de oceaan. Wat een combinatie. We zien hier en daar wat landbouw, maar we zien vooral de binnenkant van onze ogen. Om 8 uur ’s ochtends komen we aan in Paracas. We betalen op twee plekken belasting om op een boot te mogen. Waarom op twee plekken hoor ik jullie denken; geen idee! We stappen met zo’n 50 man op een boot en trekken een reddingsvest aan. Elke keer bedenk ik me weer hoe enorm sexy zo’n reddingsvest is. Het kleedt geweldig af. Maar daar ging het niet om, nee nee. We gaan naar de Islas Ballestas! Ze worden ook wel omschreven als The poor men’s Gallapagos Islands. En wat we daar dan allemaal hebben beleefd?! Dat lees je de volgende keer!

Adios!
Joyce