Een heftig vluchtje en een aardbeving.

Hola!
 

We waren dus aangeland in Paracas en we zaten inmiddels met zo’n 50 man in onze sexy reddingsvesten in een speedboot. We varen rustig richting zee en komen langs een enorme kandelaar/cactus welke in de kustwand is gegraveerd. Het hoe, wat en waarom is een mysterie. Ik houd het maar op de meest logische: het waren de aliens.

Zodra we echt uit de haven zijn, begint het tochtje wat heftiger te worden en klappen we op de golven, soms zelfs zo dat je het in je buik voelt kriebelen. Ondertussen komen we hele zwermen vogels langs. De Jan-van-Genten duiken om ons heen het water in, een prachtig gezicht. Enkele hebben zelfs kamikazeneigingen en vliegen rakelings langs de boot. Na een minuut of 25 komen we dan aan bij de Islas Ballestas. Dit zijn een paar eilandjes waarop duizenden vogels hun thuis hebben gevonden. En terwijl de kapitein zijn best doet om zo dicht mogelijk bij de eilandjes te komen zonder met de boot door de enorme golven tegen de rotswanden aan gesmeten te worden, zien we ook zeeleeuwen, krabben en pinguïns. De eilanden zijn vergeven van de uitwerpselen van de vogels. Dit is een heel geliefde en kostbare mest die wereldwijd verscheept wordt. Tegenwoordig mag dit echter nog maar een keer in de 6 à 7 jaar “geoogst” worden, omdat het beschermd natuurgebied is.

Na wat maar een paar minuutjes lijkt, varen we al terug. Ik zie opeens de gids met een emmertje naar achter lopen. Sterker nog: hij loopt naar de vrouw achter mij. Als ik omkijk zie ik een vrouw die een groen/grijze tint heeft aangenomen en bezorgd wordt waargenomen door haar groepsgenoten. Ohoh, heb ik weer. Moet ik mijn capuchon al opzetten?! Terwijl ik nog zit te overdenken dat als de beste vrouw het niet meer binnenhoudt, ik er zelf waarschijnlijk achter aan ga, zien we wederom een enorme zwerm vogels. Als we echter beter kijken zien we dat tussen de honderden vogels ook zeeleeuwen omhoog komen en dan … dolfijnen! Ongelooflijk wat een prachtig schouwspel. Vliegende, jagende en dobberende vogels, met daar tussen zeeleeuwen die hun kopje laten zien en dan springen er ook nog dolfijnen tussendoor. Wat een cadeautje!

Nadat we met een leeg emmertje terug zijn gekomen in de haven, stappen we weer in ons busje en rijden we al snel door een uitgestrekte woestijn. De zon doet goed zijn werk en het wordt al snel lekker warm in het busje. Dit in combinatie met het vroege opstaan zorgt ervoor dat binnen no time een serene rust heerst en iedereen in slaap is gedommeld. Na enige tijd wordt een ieder met het zweet op zijn voorhoofd wakker en rijden we weer een heel ander natuurfenomeen binnen: een oase midden in de woestijn: Huacachina.

Na een gezamenlijke lunch in een hotel, besluit Jasmijn dat ze wil gaan buggyriden. Ik heb al een filmpje online gezien dat ze met de buggy’s op een randje van een hoge duin gaan staan en hem vervolgens in volle vaart naar beneden laten knallen. Conclusie: mij niet gezien, hiervoor heb ik niet genoeg schoon ondergoed bij me. Samen met de groep lopen we een rondje om het meer, waarna we besluiten om de duinen te beklimmen. Dit valt nog niet mee aangezien de duinen geen Hollandse duintjes zijn en ook lopen we nog in onze lange broeken aangezien we ’s ochtends nog met handschoenen en een winterjas aan in een bootje op zee schommelde.

Even later stappen we weer in ons busje als ook Jasmijn van haar adrenalinerit terug is, om niet veel later bij ons hotel aan te komen. Hier duiken een aantal mensen het zwembad in. Mij niet gezien, want het water is steenkoud en de zon gaat hier snel onder. Dat gebeurt trouwens echt in the blink of an eye. Afhankelijk van de plaats waar we zijn gaat de zon rond 18:00 onder en om 18:30 is het werkelijk pikkedonker. We eten vervolgens met de groep in het restaurant van het hotel. Hier blijkt dat de keuken dit niet echt aan kan. De gerechten worden namelijk stuk voor stuk pas gebracht en zo is de eerste al klaar, als de laatste nog aan zijn eten moet beginnen. Terwijl ik zit te genieten van mijn Incakola, een populair, knalgeel drankje dat ruikt en smaakt naar zoete kauwgum, bestel ik een typisch Peruaans gerecht: lomo saltado: gewokt rundvlees met enorme stukken ui met daarnaast rijst en patat. Klein detail: de patat lag gestapeld als een Jengaspelletje en de rijst was in de vorm van een piramide met bovenop… een doperwtje!

Het wordt vervolgens al snel koud, ondanks dat het officieel 17 graden is, voelt het steenkoud. Terwijl we op bed zitten te lezen/bij te komen begint opeens alles te schudden. Huh, wat gebeurt hier nu. Ik denk even dat het aan mij ligt en ik gewoon heel moe ben, maar als ik naar Jasmijn en Judith kijk, zie ik hen ook verdwaasd rond zich heen kijken. Is dit een aardbeving?! We hebben het alle drie nog nooit meegemaakt. Ik ga in de deuropening kijken (ergens heb ik ooit gehoord dat je dan in een deuropening moet gaan staan) en ik zie bij het “sismo secura zona”-bordje (veilige plek in geval van een aardbeving) niemand staan. Ook zie ik nog geen personeel in paniek rondrennen en al snel houdt het schudden op. Als ik even later online zoek zie ik dat inderdaad het niet de buren waren die een “gezellige” avond hadden zoals Eddy het noemde, maar er was in Arequipa een aardbeving van 6.4 op de schaal van Richter geweest. Ondanks dat dit honderden kilometers van ons vandaag ligt, voelde we het toch overduidelijk. Moet je je de kracht van de aarde eens voorstellen. Dat dit nog grote gevolgen voor onze reis zou hebben, bleek pas later.

De volgende ochtend ging de wekker alweer om 6:15 uur en zaten we na een ontbijtje van broodjes met roerei en koude thee (..) in een schone bus. We rijden door de woestijn en zien uitgestrekte, dorre vlaktes met kale bergketens op de achtergrond. Al snel gaan we van dit maanlandschap diezelfde bergen in en kijken we niet veel later uit over een prachtige groene vallei, omringd door deze kale bergketens. We hebben een sap-stop bij een boerderij waar we heerlijk verse vruchtensapjes krijgen! Genieten hoor na al dat water en zoete drankjes. Er staat een tafelvoetbaltafel en al gauw staan Rasa en ik bloedfanatiek te spelen. Gelukkig weet ik van een 2-4 achterstand toch een 5-4 overwinning te maken. Ik wil natuurlijk niet verliezen…

We rijden over de Pan-American Highway. Dit is een snelweg, of een netwerk van snelwegen welke dwars door Noord- en Zuid-Amerika loopt en net zoals Route 66 zeer beroemd is. Aan deze legendarische weg staat een metalen toren van zo’n 14 meter hoog: de Maria Reiche uitzichttoren. Vanaf deze toren heb je uitzicht op een aantal Nazcalijnen. De Nazcalijnen zijn enorme geogliefen (tekeningen in het zand) van soms wel honderden meters groot. Het gekke is dat je op de grond er niks van ziet. Sterker nog, de Pan-American Highway is per ongeluk dwars door een van deze figuren aangelegd. De oorsprong van deze lijnen is ook onbekend, maar onder andere Maria Reiche heeft er tientallen jaren onderzoek naar gedaan. Onder andere vanaf een laddertje, omdat je vanaf de grond dus letterlijk niks ziet. En hoe, wat, waarom? Dat weten ze nog steeds niet. Ik blijf bij: aliens.

Aangekomen in de stad Nazca zelf, eten we, na wat geld gepind en water en snacks gekocht te hebben, een kleine kipsandwich. Ons wordt namelijk een lichte maaltijd aangeraden. Ook delen we ondertussen de reisziektepilletjes rond. Waarom? Samen met Rob en Heike, gaan Jasmijn, Judith en ik een vlucht over de Nazcalijnen doen. Langzaamaan beginnen de zenuwen dan ook duidelijk aanwezig te zijn. Om 13:00 zijn we al op het minivliegveldje met minivliegtuigjes en worden we eerst gewogen en wordt onze leeftijd gevraagd. Waarom onze leeftijd? Geen idee.. We moeten nog wachten tot 13:50 en dus besluiten we de hele vertrekhal en alle winkeltjes te bekijken. Vijf minuten heul langzaam lopen later: alles gezien. Nog langer wachten. Gelukkig zijn er buiten de gate nog een aantal souvenirwinkeltjes en we weten nog 5 minuten te vullen.

Om 13:50 is het dan zo ver. We lopen naar de gate waar we een voor een door een detectiepoortje moeten en waar bij een ieder het alarm af gaat en de man welgeteld op geen enkel piepje reageert. Dat heeft lekker veel zin… In de ‘gate’ (tien rieten stoeltjes in een grote woonkamer met twee deuren naar gate 1 en 2, welke op hetzelfde platform uitkomen), wachten we wederom twintig minuten tot de piloot ons komt halen. Bij het toestel aangekomen krijgen we nog wat veiligheidsinstructies voordat we plaatsnemen in het vliegtuig met plaats voor twee piloten en tien passagiers.

Terwijl ik nog snel op het blaadje kijk welk figuur we als eerste van bovenaf gaan zien, zitten we al in de lucht. Ik was in de veronderstelling dat het een vrij rustig vluchtje zou worden waar je zo schuin onder je de geogliefen voorbij zag komen. Wat had ik het mis! Zodra we in de buurt komen van een figuur gooit de piloot het toestel schuin opzij en kunnen we al schuin in de lucht hangend onder ons de geogliefen zien. Hebben we een bocht naar links gehad en zit onze maag ook aan de linkerkant, dan doen we hetzelfde naar de rechterkant voor de mensen die rechts zitten. Hoppa, daar ging onze maag weer de andere kant op. Na de verrassing bij de eerste figuren, bereidde ik me voor op de komende figuren alsof ik in een achtbaan zat. Maag op zijn plaats houden en go with the flow.

We zien ondertussen de geogliefen heel duidelijk, maar ik kan niet zeggen dat ik er erg van onder de indruk ben. Van bovenaf lijken het maar tekeningetjes in het zand en de grootte is nauwelijks merkbaar. Wel geniet ik van het zicht op de uitgestrekte vlakte en de aangrenzende bergketens. Na een vlucht van zo’n half uurtje stap ik met een beetje hobbelige benen en een, door een niet nader te noemen persoon, kapot geknepen hand, uit het toestel. Maar goed ook, want het meisje naast me begon ook steeds bleker te zien en om in een schuine bocht iemand anders zijn lunch over me heen te krijgen, was niet mijn idee van een prettige vlucht.

Aangekomen in het hotel, wordt er met de rest van de groep nog wat relaxed bij het zwembad totdat Klaus aankomt met nieuws. Dit bleek grote gevolgen te hebben voor de rest van de tour…

Adios!

Joyce