Indringers en McLama's

Hola!

Een nieuw verhaal uit Peru. We waren dus aan het ontspannen bij het zwembad in Nazca toen Klaus aankwam; hij had nieuws. Nu is Klaus een hele sympathieke man, maar zodra hij zegt “Guy’s, I’ve got some news.”, is dit zéér zelden goed nieuws. De volgende dag zouden we ‘s middags met een langeafstandsbus van Nazca naar Arequipa gaan, om daar tegen middernacht aan te komen. “Zouden” inderdaad. Klaus had doorgekregen dat door de aardbeving de avond ervoor er een aardverschuiving was geweest en de enige weg naar Arequipa onbereikbaar was geworden. Dit zou nog zeker twee dagen duren. Wat nu? We hebben een zeer strak reisprogramma en gaan om de dag, zo niet elke dag, naar een andere plaats. Twee dagen later vertrekken zou dus verstrekkende gevolgen hebben.

Onze gids had echter ondertussen contact gehad met kantoor en kwam met het volgende voorstel: we zouden de volgende ochtend met ons eigen busje (hij had de chauffeur gevraagd om nog even te blijven) helemaal terug te rijden naar Lima om vanuit daar ’s avonds nog een vlucht te nemen naar Arequipa. Nadelen: we zouden onze ochtend in Nazca mislopen, we moesten hetzelfde stuk terugrijden en we moesten zelf de extra kosten betalen à ongeveer 155$ zoals het er nu voor stond. Voordelen: we zouden ons programma gewoon volgens schema kunnen vervolgen en voor de rest niks hoeven missen. Druk werd er overlegd binnen de groep, maar al snel was iedereen het er over eens dat we die 155$ er wel voor over hadden om te zorgen dat we niks zouden moeten missen. Klaus geeft het door aan het kantoor en enigszins opgewonden door deze wijziging gaan we toch met een gerust hart eten.

Op het menu staat een typisch Peruviaans gerecht: pachamanca. Dit wordt gegeten bij speciale gelegenheden en vooral de bereiding is bijzonder. Er wordt een kuil gegraven waarin heten kolen en stenen gaan en vervolgens worden hier de pakketjes van bananenbladeren met eten opgelegd. Er gaat een berg zand overheen en een paar uur later is het klaar. Wij gaan naar buiten voor het ritueel. We staan netjes in een kringetje om een kuil in de grond. We grinniken nog wat, want het lijkt wel alsof we bij een begrafenis staan, waar zijn we nu weer beland? Wat blijkt: we staan bij de verkeerde…. Onder een berg zand iets verderop is ons eten. Gehoorzaam hobbelen we naar deze heuvel, hier worden Eddy en Heike aangesteld tot godfather en godmother en zij dienen een aantal rituelen uit te voeren om het eten te zegenen. Zo wordt er een soort wijn over de heuvel gegooid en ze scheppen een beetje zand weg. De koks doen vervolgens de rest van het werk en graven ons eten op. Het blijkt nogal aards eten: verschillende soorten aardappels, bonen etc. Niet echt aan mij besteed. Het is echter geweldig om te zien hoe onze gids Klaus als een klein kind zo enthousiast is en werkelijk zit te genieten.

Woensdagochtend gaat wederom vroeg de wekker. Na een ontbijtje met wederom broodjes met roerei (daar zijn ze hier fan van) stappen we wederom in ons busje om terug te rijden naar Lima. Het voelt wat tegenstrijdig, alsof we achteruit gaan in ons programma. Toch zijn we goedgemutst en ziet iedereen het maar van de zonnige kant in. We stoppen onderweg bij een ander hotel waar we twee Nederlanders oppikken. Jan-Erik en Joyce doen ook een rondreis maar zij hebben een individuele rondreis geboekt. Zij konden ook niet verder en gevraagd was of zij met ons mee terug naar Lima mochten. Enigszins achterdochtig werd er natuurlijk gekeken naar deze “indringers” in ons territorium. Wie zijn het? Hoe zijn ze? Wat kwamen ze doen (oké, dat was duidelijk)? Maar al snel werden ze opgenomen in onze groep, zeker toen bleek dat hun humor precies in de onze paste en de ironische opmerkingen al snel heen en weer vlogen.

Onderweg stoppen we nog bij het Maria Reiche museum, dat vanwege onze vroege reistijd nog helemaal niet open was, maar vooruit wij mochten er alvast in. We zien onder andere haar werkplaats en een mummy van een meisje dat ooit geofferd was aan de bergen. Rond de middag komen we aan in Paracas, waar we twee dagen eerder nog de boottocht hadden gedaan, voor de lunch. Terwijl de bestellingen worden opgenomen en ik me verheug op calamares met patat, komt Klaus: “I’ve got some news.” Had ik al verteld dat het dan meestal geen goed nieuws is?! En inderdaad … De vlucht kon niet vanavond doorgaan, maar we zouden pas vrijdagochtend door kunnen vliegen. Wat?! De spreekwoordelijke bom ontploft aan tafel. Eddy stuift boos van tafel, Klaus wordt overstelpt door vragen van anderen en bij sommigen moet het nieuws nog landen, terwijl langzaamaan ook bij hen het ongeloof op de gezichten zichtbaar wordt.

Het kantoor vertelt Klaus dat er geen tickets meer beschikbaar waren, terwijl er eerst werd gezegddat ze voor de zekerheid alvast plaatsen hadden gereserveerd. Hoe kan het dan dat we nu opeens pas twee dagen later kunnen vliegen?! Waarom betalen we dan toch 155$ als we nu alsnog dingen uit het programma gaan missen, omdat we twee nachten in Lima moeten blijven. Het wordt nog erger als we juist op dat moment een mailtje krijgen van Shoestring waarin staat dat ze het vervelend vinden dat we niet met de bus verder konden, maar dat ze blij zijn met de oplossing dat we ’s avonds konden vliegen. Pardon?! Wat een enorme fout en de sfeer daalt zo mogelijk nog verder. Zeker als we zelf online nog beschikbare tickets zien.

De rest van de weg naar Lima krijgt Klaus het zwaar te verduren daar hij tussen twee vuren instaat. Aan de ene kant staan wij die hem onder druk zetten om het kantoor te dwingen met een andere oplossing te komen, aan de andere kant heeft hij het kantoor waarvan hij alleen maar slecht nieuws krijgt en geen andere opties. Sterker nog; het blijkt dat ze zelfs die tickets voor vrijdagochtend nog niet hadden geboekt, terwijl de vluchten snel volliepen. Niet heel onlogisch, want later hoorden we dat de wegafsluiting zelfs wel 10 dagen zou gaan duren.

Wanneer we ’s avonds aankomen bij ons hotel in Lima, krijgt Klaus van het kantoor eindelijk foto’s van de tickets voor vrijdagochtend. Nouja, gelaten leggen we er ons maar bij neer, ondertussen wel bedenkende op wie we dit kunnen verhalen. Met de extra hotelkosten en bus transfer komt het namelijk al uit op 215$. Iedereen is vermoeid van de dag en wanneer we in de groepsapp de vraag stellen of er meer mensen naar de Mac iets verderop in de straat willen, gaat iedereen akkoord en even later zitten we aan de McLama*. Samen met Jasmijn en Judith sluit ik de dag af met een kopje thee bij de Starbucks. Oh en daarna nog even een handwasje doen en vervolgens een spelletjesavond op de hotelkamer. Wild!

Donderdag, een extra dag in Lima. We kunnen lekker uitslapen, want we hoeven pas om 9:30 te ontbijten. Vervolgens gaan we met Klaus met een stadsbus naar de wijk Barranco. Ondanks dat Lima de hoofdstad is, blijkt toch dat ze hier niet heel erg gewend zijn aan toeristen en zeker niet buiten de gebaande paden en dus zwaaien de mensen vrolijk naar ons als we in de bus plaatsnemen. Barranco blijkt een hippe wijk met leuke, kleine koffietentjes, kunstgalerietjes en grote huizen in koloniale stijl. We keuvelen wat rond, maken wat foto’s en na een groepsfoto splitst de groep. Nadat Judith en ik nog even geknuffeld hebben met een plaatselijke kat genaamd Mus, naar de alom vertegenwoordigde Peruviaanse Mus (zo noemen we elke vogel die we niet kennen of die we vaak tegen komen), gaan we op zoek naar taartjes!

Klaus wijst ons op een klein tentje, verstopt in een oud gebouw. Je zou er zo voorbij lopen, maar gelukkig liepen wij naar binnen. Het is een koffietentje retrostijl, met gietijzeren stoeltjes, tinnen theekannetjes en gluten- en bloemvrije taartjes. Ook was er op de wc een badkuip waar de planten nog aan de gordijnreling hingen. Ik vind het allemaal maar heel leuk en kon het dan ook niet laten om dit minstens twintig keer te zeggen.

Na genoten te hebben van de thee/koffie en natuurlijk weer drie verschillende taartjes, lopen we terug naar onze wijk Miraflores en het winkelcentrum Larcomare. We zijn er namelijk ondertussen achter dat het hier koud is. Nu heb ik in de voorbereiding wel de nodige warme kleding ingeslagen, maar toch valt het moeilijk in te schatten en verschilt het heel erg per stad. Zo kan het ’s avonds zo’n 17 graden zijn en lopen wij te rillen in een trui en winterjas, terwijl in een andere stad 17 graden prima te doen is. Daarnaast hebben we al meerdere keren gehad dat in restaurantjes bij hotels de deuren gewoon openstaan en ze ons raar aankijken dat, terwijl we dus met onze truien en winterjassen aan zitten te eten, vragen of de deuren dicht mogen en de heater aan. Ook is in menig hotelkamer geen enkele verwarming te vinden. In het winkelcentrum kocht ik dus nog maar twee extra truien, dat kan nooit kwaad.

We lopen langs de kust richting het Parque del amor, waar nog een vuurtoren te bewonderen was en vervolgens lopen we dwars door de wijk over een blijkbaar belangrijke straat terug naar ons hotel. Heerlijk vind ik het om zomaar door een stad te lopen en het dagelijks leven te aanschouwen. Allerlei mensen komen van hun werk en studenten van hun opleiding en proberen uit een van de véle, véle bussen en minivans de juiste te nemen. Een levendig geheel en de vijf kilometer naar het hotel, waren zo gelopen.

Tegenover ons hotel eten we bij een tex-mex keten heerlijk en uitgebreid. Een overdadige fajita-maaltijd verorberen we, goede gesprekken volgen en we sluiten de dag af met een toetje en een pisco sour. Dat is het nationale drankje van druiven met geklopt eiwit en suiker. Zoiets ten minste. Ach wat maakt het uit, het dronk lekker weg. Terug in het hotel volgt er nog een modeshow van nieuwe kleren, want ook Anders heeft geshopt. Het is namelijk echt heerlijk wanneer je uit je tas leeft, je een fris, nieuw kledingstuk hebt. Genietennnn. Daarna nog een spelletje Moddervarkens en vervolgens vroeg naar bed want tja..

Vrijdagochtend 5:10 de wekker, want om 6:20 moeten we ingepakt en al, vlucht naar Arequipa afgerekend en al klaar staan met onze koffers. Op het vliegveld blijkt al snel dat we nogal verspreid zitten door het vliegveld. Sterker nog, sommigen krijgen blijkbaar geen stoel maar moeten het hele eind staan, want zij hebben zitplaats XXX. Bij de gate blijkt dat Jasmijn op rij 2 helemaal vooraan zit, terwijl Judith en ik verspreid zitten op rij 29, letterlijk de laatste rij. Ik zit ingeklemd tussen twee grote (in verhouding dan) Peruviaanse mannen, die allebei al de armleuning hebben ingenomen. Ongelooflijk maar waar, weet ik in deze compacte houding in slaap te vallen. In alle jaren dat ik heb gereisd, kon ik nooit in een bus, trein, vliegtuig of wat dan ook slapen en nu: om de haverklap vallen mijn ogen dicht. Misschien toch een tikje oververmoeid?

We zetten al snel de afdaling in richting Arequipa en in de verte zie ik prachtige bergen opdoemen. Alhoewel zien.. Op de laatste rij heb je blijkbaar maar recht op een half raampje en de rest van de vlucht besteed ik aan het bedenken hoe ik in het Spaans ga zeggen dat de man naast mij met zijn grote, vierkante, oude, grijze, Peruviaanse hoofd van voor het raampje moet, omdat ik zo niks kan zien. Ach, ik laat het maar en val weer in slaap. Totdat we weer in Arequipa landen, wat zo blijkt de start zou zijn van nog veel meer verhalen.

Adios,
Joyce

* De McLama is naar ons weten geheel fictief, maar leek aardig te passen in het verhaal.