Klompenpaden en een spoorloze familie.

Hola!

Een nieuw jaar, een nieuw blog! Jaja, nadat ik vorig jaar Jasmijn en Judith had ontmoet op de groepsreis in India en Nepal, besloten we in de meivakantie dan toch dat we dit jaar ook met elkaar op vakantie wilden. Maarja, waarheen?! Allerlei opties kwamen voorbij, maar we besloten al snel te gaan voor datgeen waar we het grappend en geinend vorig jaar al over hadden gehad: Peru en Bolivia. De kosten echter… En in de zomer naar landen waar het op dat moment winter is? Wilden we dat wel?! We wikten en we wogen. We overlegden, we zochten informatie op, we praatten nog wat meer en je raadt het al: het werd natuurlijk toch gewoon Peru en Bolivia.

Toen begon het echter pas echt, want het was tijd voor de voorbereiding en in tegenstelling tot eerdere reizen, bleek deze zéér uitgebreid. Het begon er al mee dat we de Larestrek willen gaan doen. Dit is een hike van 4 dagen, welke lijkt op de Incatrail. De Incatrail is echter al een jaar van tevoren volgeboekt en daar we toch heel graag in dit gebied willen wandelen, besloten we voor de Larestrek te gaan. Dat betekent echter wel kamperen. Oké, de organisatie zorgt wel voor tenten en dragers, maar we moesten zelf een slaapzak meenemen en daar komt ook gelijk het probleem: dit moet een slaapzak zijn die ook onder het vriespunt nog comfortabel is, daar het in het hooggebergte ’s nachts vriest. En ja, dan wil je natuurlijk ook dat die slaapzak lichtgewicht is en weinig ruimte in neemt in je backpack. Keer op keer zijn we op de websites van allerlei outdoorwinkels geweest, we bezochten de Bever met grote regelmatig en naast slaapzakken, werden er ook hoeslakens (voor extra warmte), thermokleding, wandelsokken, hoofdlampjes en noem zo maar op ingeslagen. Onze bankrekeningen bereikten ondertussen een nieuw dieptepunt toen we ook nog maar besloten een Buff aan te schaffen. Dit multifunctionele kledingstuk kan gebruikt worden als sjaal, muts, bivakmuts, zweetband en zelfs blinddoek en leek ons onontbeerlijk.

Ondertussen moest er echter ook getraind worden. De Larestrek is immers een wandeltocht van een aantal dagen in het hooggebergte. Daar ik ook al aan het oefenen was voor de Nacht van de Vluchteling betekende dit dat ik weekend na weekend allerlei wandelroutes in Nederland af liep. Ook Jasmijn en Judith voegden zich af en toe bij mij en zo ontdekten we de Klompenroutes. Wandelroutes aangegeven met, je raadt het al, een klomp. De kneuterigheid en burgerlijkheid bereikten een absoluut hoogtepunt (of dieptepunt) op de ANWB-ladder toen we deze wandelingen ook nog afsloten met appeltaart met slagroom. En dat in onze wandelbroeken…

Op 15 juli om 3 uur ’s nachts was het dan zo ver. De wekker ging, ik douchte een laatste keer in mijn eigen vertrouwde badkamer, nam tot drie keer toe afscheid van Dolfje en stapte in de auto van mijn moeder om naar Schiphol gebracht te worden. Na hier ook afscheid genomen te hebben van mijn moeder en zoals elk jaar beloofd te hebben dat ik voorzichtig zal zijn, liep ik naar binnen, waar al snel Jasmijn en Judith met haar ouders kwamen aanlopen. De zenuwen waren ondertussen al duidelijk voelbaar en we besloten over te gaan tot actie: na ingecheckt te hebben, volgde het afscheid van Judith haar ouders en we liepen naar de douane. Na alle horrorverhalen over hoe vreselijk de wachtrijen zouden worden in de zomervakantie, bleek dit alles behalve waar, want binnen 5 minuten stonden we aan de andere kant en was het tijd voor een bakje koffie/thee om de tijd te doden.

Om 8 uur vlogen we dan toch echt met Iberia naar Madrid, waar we moesten overstappen. Het bleek een hobbelig vluchtje, zonder eten of drinken. In Madrid aangekomen, pakten we een soort metro van de ene naar de andere kant van het vliegveld en waren we zo’n 25 minuten onderweg voordat we in de juiste vertrekhal waren. We namen een theetje en wachten nog wat meer. Ondertussen waren we maar met een ding bezig: wie zouden onze reisgenoten worden de komende drieënhalve week?! Op de site van Shoestring kan je namelijk zien hoe het reisgezelschap eruit ziet qua aantal en leeftijd. Er zouden een man van 40 meegaan en een vrouw van 60. Zij zouden moeilijk te onderscheiden te zijn van de andere passagiers. Er stond echter ook een familie bij van een man en een vrouw, een jongen en meid van 24 en dan nog een meid van 20. Driftig gingen we op zoek naar gezelschappen van vijf mensen met kinderen van deze leeftijd, ondertussen alle mogelijke scenario’s afgaand. Zou het om een tweeling gaan en nog een zusje, zou het om een dochter/zoon met aanhang gaan. Jasmijn opperde dat het misschien wel om een kind met een geslachtverandering zou kunnen gaan. We konden echter maar geen gezin van vijf ontdekken in de vertrekhal dat aan de criteria voldeed, maar we zagen er wel een paar van vier personen. Zouden ze dan misschien apart van elkaar vliegen? Zou een van de kinderen in Peru studeren/werken en gingen ze daar nu op vakantie naar toe? Het bleef speculeren…

Ondertussen waren we alweer aan het boarden en namen we plaats in een vrij nieuwe Boeing, wederom van Iberia. De vlucht verliep zoals elke vlucht. We aten wat, we keken een filmpje, we deden een poging tot slapen, we luisterden muziek, we kletsten zelfs nog wat en ondertussen tikte de tijd rustig door. Er was echter een opvallend verschijnsel. Normaliter plannen ze de maaltijden op de tijden van het land van aankomst. Daar we rond het middaguur vertrokken zou je verwachten dat we met  het ontbijt zouden beginnen. We kregen echter al snel een heel diner, een aantal uren later kregen we een witte sandwich en een uurtje voor de landing kregen we een ontbijtje inclusief yoghurt en croissantje. We kwamen echter om 17:30 aan. Wat was hier mis gegaan?! Het smaakte echter prima en na zo’n 10.000 kilometer vliegen, zagen we prachtige, besneeuwde bergtoppen, wat heel wat beloofde voor deze trip. Yes, we hadden Lima bereikt!

Al rekkend en strekkend liepen we naar de douane, waar we halverwege de rij stonden en uiteindelijk toch als laatste aan de beurt waren. Hoe krijgen we het voor elkaar? Ons geluk kon echter niet op, want we kregen een prachtige, paarse stempel in ons paspoort en niet veel later rolden ook nog eens onze backpacks van de band. We liepen door de welbekende schuifdeuren waarachter we een lange, smalle man zagen staan met een rood Shoestringbordje in zijn hand. Dit was Klaus, onze gids voor de komende weken. Een vraag werd gelijk al beantwoord: wat doet een Peruviaan met een voornaam als Klaus?! Zijn vader is Duits en zijn moeder Peruviaans. Aha! Een andere vraag werd echter niet beantwoord: wie zouden onze reisgenoten worden, want we waren namelijk alleen. Ja, dat lees je goed. We hebben onszelf uren lang bezig gehouden met een vraag waar we überhaupt het antwoord niet op hadden kunnen vinden tijdens deze vlucht…

Klaus vertelde ons dat de vrouw (Heike) vanochtend al was aangekomen en in het hotel op ons wachtte. De man (Rob) zou op een vlucht vlak na ons aankomen. Het gezin echter was spoorloos… Volgens de info die Klaus had gehad, hadden ze ook ’s ochtends al aan moeten komen. Hij hoopte dat ze misschien nu op een van deze avondvluchten zouden zitten, maar wij moesten maar alvast met de chauffeur naar het hotel gaan. Vol ongeloof dat de familie “spoorloos” was, stapten we in het pikkedonker in het busje. Natuurlijk maakten we gelijk vergelijkingen met vorig jaar; we hoorden niet continue getoeter zoals in India. Niet overal scooters, maar auto’s. En wat is het schoon! Ook viel het ons op dat het om 18:30 ’s avonds al donker was. Ondertussen waren wij echter al uren en uren op en we voelden onze ogen nu wel heel zwaar worden.

Bij het hotel aangekomen, bleek dat we toch met zijn drieën op 1 kamer mochten. Wat fijn! We klopten aan bij Heike op de kamer en wachtten beneden in de lobby op Klaus. We kwamen er ondertussen achter dat Heike Duitse is en dat ze dacht dat dit een internationale reis is. Al snel kwam Klaus met Rob aan. Na wat korte uitleg, liepen we met Rob naar de pinautomaten iets verder op om wat Nuevo Soles uit de muur te trekken en daarna nog wat water te kopen.

Om een uur of tien besloten we dan toch dat het echt tijd is om te gaan slapen. We zijn dan namelijk al zo’n 26 uur wakker en niet veel later is het muisstil. Om 5 uur lig ik echter alweer klaarwakker. Jetlagje?! Het duurt dan nog even tot de wekker gaat (6:45uur) en ik surf wat op het internet, lees wat over de bezienswaardigheden in Lima en doe onverhoopt nog wat pogingen tot slapen, welke uiteraard allen mislukken. Ook voel en hoor ik mijn maag knorren.

De wekker gaat en volgens ons doucheschema is Judith de eerste om eruit te gaan. Ze trekt de gordijnen open en ziet pinguïns en bergen. Ten minste; dat beweert ze. Ik zie zelf namelijk even later ijsberen, maar wat hier dan weer van klopt. Is het het slaaptekort, zijn we aan het hallucineren of is dit het lage niveau dat onze humor de komende drie weken zal aanhouden?! We zullen zien. Nadat we allemaal gedoucht waren, stonden we echter helemaal klaar voor onze eerste dag in Peru. Wij zijn benieuwd!

Oh en nog even het raadsel over het gezin.. Zij waren deze ochtend vroeg aangekomen (zoals voor hen ook vanaf het begin de bedoeling was) en we ontmoetten hen bij het (overheerlijke, met verse broodjes en roerei) ontbijtje. Vader Eddy, moeder Colette, dochters Rasa en Lieve met de vriend van Rasa: Andes. Was dat raadsel ook weer opgelost. Nu kon de reis dan echt beginnen.

Vanuit best wel fris Lima: Adios!

Joyce

P.s.: de spelling van alle namen is onder voorbehoud wegens eventuele spellingsfouten.
p.p.s.: enige overdrijving kan hier en daar zijn toegepast en is niet bedoeld u te misleiden, maar ter ondersteuning van het verhaal. De schrijfster kan ten alle tijden niet verantwoordelijk gehouden worden voor onwaarheden.